Traditie.

De laatste dag van deze reis is dan echt aangebroken. We hebben lekker geslapen. Peter gaat al vroeg op pad om de lege koffer, die Wessel vol heeft meegnomen uit Nederland, op te halen bij Grace en Gerald. Dan kan daar nog de nodige bagage in. Hij gaat vroeg, omdat de kamer om tien uur leeg moet zijn. Wessel en Anne-Lise pakken in de tussentijd te spulletjes zoveel mogelijk in. Het is een kwartiertje lopen. Je loopt deels langs een doorgaande weg. Diverse keren stoppen bodaboda rijders en chauffeurs toeteren om te kijken of ik te lui ben om te lopen. Maar het is wel goed voor mijn knie om een beetje te bewegen. Via een steile kortere route kom ik bij het huis. Aaroin en neef Peter wassen de auto. Jessica is blij me te zien. De koffer staat nog vol. Dus leegkiepen maar. Grace staat erbij en zorgt dat de inhoud goed terecht komt. Helaas gaat de koffer niet leeg mee. Grace heeft een flinke pot pindakaas gemaakt. Een papaya en twee avocado’s moeten ook mee. En er is meer wasgoed dan gedacht. Al met al is de koffer alweer vol en er gaan nog twee plastic tasjes vol mee. Aaroin loopt mee naar de doorgaande weg met de koffer op zijn hoofd. Daar pakt Peter een bodaboda. Terug in Red Chilli zitten Anne-Lise en Wessel op hun ontbijt te wachten. Peter sluit aan. Twee uitsmijters met toast en African coffee voor de mannen en muesli met yoghurt voor Anne-Lise. Na het ontbijt op naar de kamer. Koffers herindelen. De overrijpe avocado’s en de papaya verdwijnen naar de keuken van Red Chilli. Vier koffers onder de 23 kg. Op tijd van de kamer. Om 1 uur komt Gerald ons ophalen. Nu tijd voor onszelf. Wessel doet wat aan zijn studie, Anne-Lise trekt baantjes in het zwembad en Peter relaxed en werkt de blog bij. Er zijn vandaag vooral Amerikaanse jongeren en een groep oudere Nederlander (nee niet wij),die mee gaan doen aan een fietstocht in Kampala. De bagage staat achter slot, paste er nog net bij. De deur kon nog net dicht en op slot.

Ineens staan Gerald en Machia voor onze neus. We laden de bagage in en rijden naar het huis van Gerald. Het plan is om met een aantal mensen naar Lake Victoria in Entebbe te rijden. Daar de middag aan het water door te brengen en om vijf uur, half zes gefrituurde tilapia te eten. Deze traditie is in 2009 geboren en sindsdien onderdeel van het afscheid nemen. De traditie is eigenlijk uit nood ontstaan. Je weet nooit hoelang je erover doet om vanuit Kampala naar de luchthaven in Entebbe te rijden. Het is beter om vroeg in de middag te gaan, dan ben je zeker op tijd in Entebbe. En zo is het ooit ontstaan. In het busje zijn tien zitplaatsen, maar die blijken niet voldoende. We gaan uiteindelijk met 16 personen de bus in. Neef Peter, Jessica, Ezechiel, Esther, Aaroin, Solomon, Jennifer, Grace, Gerald, Machia, Joseph, een kleermaakster, een buurvrouw die pinda’s voor ons gekocht heeft en wij drieën. Een beetje proppen, maar wel gezellig. Na een kleine twee uur zijn we op de plaats van bestelling. Onderweg heeft Peter voor de laatste keer gepind. Wij betalen de kosten van de drank en het eten. En daar de groep groter is dan verwacht.... Eerst checken of ze voldoende tilapia’s hebben. Ze hebben groot formaat vissen die je kunt delen met twee personen. Wel vooraf afrekenen graag. Dat doet Peter, maar wenst wel een bonnetje. Er wordt gekletst, gevoetbald en gespeeld. Grote maraboes lopen reeds in de rondte in afwachting van de vissen. De ook nog door ons Bernard verschijnt ook ten tonele. Er wordt knetter hard Europese popmuziek gedraaid. De vissen zijn best groot. In stelletjes delen we de vis en de frites. De maraboes wachten geduldig af. Af en toe staat Aaroin op om ze weg te jagen. Dat helpt natuurlijk maar even. Voor ons Nederlanders is de temperatuur ok, maar de Oegandezen krijgen het fris. De zon is inmiddels ondergegaan, zeven uur. Om half acht besluiten we naar de luchthaven te rijden. Peter doet nog snel een lange broek aan voordat de bus volgeladen wordt.

Bij de luchthaven worden nog een paar foto’s genomen. Na een innig afscheid, waarbij geen traan vloeit, lopen wij met de bagage de vertrekhal binnen. Bij de balie vragen ze Wessel of hij wil upgraden naar business class à driehonderd euro. Na enig twijfel en omdat Peter en Anne-Lise al verder zijn, besluit hij het niet te doen.helaas hebben we vijfenveertig minuten vertraging. Kwart over twaalf vertrekken we. We slapen wat, kijken films en eten en drinken. Om half zeven op Schiphol. De bagage ligt snel op de band. Aan de andere kant staan onze chauffeurs te wachten. Duco en Nel. Helaas voor Wessel is zijn luxe leventje voorbij. Hij moet weer zelf zijn bagage dragen. Op naar Spijkenisse. Aan deze geweldige vakantie is een eind gekomen. Het is goed zo. We hebben mooie herinneringen gemaakt.

Bedankt voor het lezen van onze verhalen en voor de reacties.

Lieve groet.