Terug.

In het donker de koffer gepakt. Nou ja niet helemaal donker, we maken gebruik van het licht van een zaklamp. Met dezelfde zaklamp lopen we honderd meter over een paadje naar de pit latrine. Zeg maar een wc met een gat in een betonnen plaat. Hangend boven het gat met een zaklamp tussen de tanden, best een belevenis. We komen geen nijlpaarden of ander wild tegen. In de verte zien we zaklampen van waarschijnlijk Gerald en Wessel. Het begint te dagen in het oosten als we het kamp verlaten. De impala’s op het middenterrein worden ook wakker, net als de guard bij de poort. Hij steekt een sigaretje op. Dat zie je trouwens niet veel in Oeganda. Rokende mensen.

Met hoop op het zien van een grote kat rijden we het ontwakende nationale park binnen. Met de slaap nog in hun ogen worden we begroet door impala’s, heel veel zebra’s, apen in verschillende uitvoeringen en een mannetjes bushbock. Geen katten vandaag. Vanaf het park is het een andere slechte weg naar de doorgaande weg dan op de heenreis. Na een uur komen we op asfalt. We genieten voor het laatst van de mooie landschappen, de bedrijvige dorpjes, de groente en fruitstalletjes, kinderen die met vis en eieren langs de weg zwaaien, de bodaboda’s (brommertaxi’s) met minimaal 3 personen en het rijgedrag van met name truck chauffeurs. Het is wederom schitterend weer en daar wordt je in een rijdende auto slaperig van. Gelukkig hebben wij daar alle drie last van en dommelen regelmatig weg. Ook vandaag weer een paar keer een politiecontrole tegen gekomen. De eerste keer hadden we een gezellig praatje over Nederland, zonder enige controle. De tweede keer controle van de verzekeringsstickers. De derde keer was de agent een oud klasgenoot van Gerald. Na een vriendelijke begroeting vervolgen we onze reis. Bij de vierde hoefden we niet te stoppen. Als we in Kampala arriveren sluiten we aan in de files. Een ongeorganiseerde bende is het op de weg. De brutaalste en de chauffeur met het meeste lef schiet het meeste op. En Gerald deinst niet terug voor de jungle van Kampala. Maar ook hij staat regelmatig stil. Het enige verkeerslicht in Kampala zorgt voor meer chaos dan regulering. Na ruim anderhalf uur rijden we de wijk Kirombe binnen. Bijna thuis. We worden afgezet bij Red Chilli Hydeaway. Hier brengen we gedrieën de nacht door. Even nog op ons zelf. Zonder de aanwezigheid van goedbedoelende vrienden.

Het is inmiddels half vier. Om vijf uur willen we naar de kerk. Wessel wil zo een dienst graag meemaken. In het hostel frissen we ons op onder de heerlijke douch. Die is niet op onze kamer, alsook het toilet niet op onze kamer is. We hebben een kamer met drie bedden.

Te voet gaan we naar de kerk. Bij het huis van Gerald aangekomen zien we Rachel, de tweede dochter van Gerald, met haar baby. Eindelijk alle negen kinderen gezien. We nemen nog water mee en lopen het laatste stuk door de armoedige straten van Kirombe.

De dienst begint om vijf uur. Wij zijn er kort voor aanvang. Het is nog niet druk. Er wordt volop gezongen. Via een beamer op een scherm kun je de tekst volgen. De geluidsinstallatie staat op standje hard. De live band (drums, basgitaar, gitaar, trompet en keyboard zorgt voor de begeleiding. Aaroin is de bassist. Langzaam wordt het drukker. Opio brengt de gemeente verder in de mood. Hij zingt of zijn gezang hem rechtstreeks naar de hemel brengt. Vol overgaven en met gesloten ogen. Tegen half zes begint het. Eerst een woord van de pastor, waarin wij meer dan welkom geheten worden. Peter krijgt een microfoon in zijn hadden om een woordje te spreken. Hij stelt zijn reisgenoten voor, waarna luid geklapt wordt. Nog een paar zinnen van dank en blijheid weer in Oeganda te zijn sluit hij af met de woorden :”Weebale nyo”. Dank u wel. Dan de preek. Dit keer een pastor uit Congo. Hij preekt in het Swahili en Joseph vertaalt in het Engels. Wat wij niet begrijpen is waarom er altijd zo geschreeuwd moet worden. En dan ook het volume op tien. Tot twee keer toe valt de stroom kortstondig uit. Dan is het geluid aanmerkelijk minder. Als er weer gezongen en gespeeld wordt is het een swingende kolkende massa in de kerk. Aan het eind gaat de collecte zak rond. Eerst verlaten de vrouwen, die rechts zitten, de kerk, en dan de linkszittende mannen. De eerste die buiten komt aagt naast de de deur staan. De tweede geeft de eerst een hand en zegt :”God bless you”, en gaat naast de eerste staan. De derde geeft de eerste en de tweede een hand, etc. Uiteindelijk staat er een hele rij en iedereen heeft iedereen een hand gegeven. Daarna wordt er nog wat na gekeuveld. Vooral kinderen blijven handjes geven.

Op naar het feest. Al maanden is duidelijk dat er een soort herdenkingsfeest van het huwelijk van Anne-Lise en Peter plaats gaat vinden. We lopen naar Stella’s huis. Zij wilde het feest heel graag bij haar thuis houden. Hoewel het huis klein is. Maar Gerald had nog zo gezegd dat er maximaal 10personen uitgenodigd zouden worden. Als we aankomen zijn er al de nodige mensen aanwezig. Sommigen kennen we en sommigen denken we niet te kennen. Er wordt nog volop gekookt, het is half acht. Om een uur zijn ze al begonnen. De accu van de ACE 1 is leeg. Er wordt op zeker vijf stoves gekookt. Angela, Jessica en Stella zijn de koks die we kennen. Er lopen er nog een aantal rond. Er wordt uitbundig gezongen en gedanst. Gerald neemt het voortouw. Hij houdt een vlammende toespreek vol met lieve woorden. Het aantal aanwezigen is inmiddels aangezwollen tot misschien wel 50 personen, een bescheiden feestje dus. De Congolese pastor bidt in het Frans en dan vallen we aan. Er is van alles en veel. Matoke, milletbread, rijst, chapatti’s, gekookte en gestampte aardappelen, varkensvlees, kip, vis, groente, pindasaus, en dat wat ik niet meer weet. Een meer dan overdadige maaltijd. Na de maaltijd is er limonade in uitvoeringen die je bij bij ons niet kent. Nu houden vier verschillende aanwezigen een toespraakje. Ook Stella, de weduwe van de pastor, die Peter al van 2009 kent. Zijn heeft een taart laten maken en die wordt door het bruidspaar ceremonieel aangesneden, onder luid gejoel en applaus. We moeten elkaar oeren en delen de taart uit. Dan volgt een flesje zoete limonade. Het wordt in een glas geschonken en het bruidspaar moet elkaar laven. Weer gejoel en geklap. Met een paar laatste liedjes waarbij de vloer trilt van het springen en dansen komt aan deze memorabele avond een einde.

Bedankt lieve mensen, het was een emotionele avond. Gerald brengt ons terug naar Red Chilli, met een volgeladen wagen. De rest brengt hij daarna thuis. Tot morgen.

Lieve groet.