Lake Mburo.

Wat gaan we allemaal missen nu we Mahogany Springs moeten verlaten? De warme kruiken in ons bed, het zingen en de muziek van de Pygmeeën iedere avond verderop in het dal, het uitzicht op het ondoordringbare regenwoud, de super service van al het personeel, kortom het was meer dan geweldig. Nu gaan we naar een tent in het lake Mburo national park. Maar eerst nog uitgebreid ontbijten. De kok maakt Spaanse omeletten, er staat getoast brood op tafel en het buffet staat vol met allerlei lekkers. Met een gevulde maag gaat Peter afrekenen. De massage is apart, die moet in dollars. De Oegandese bank neemt geen biljetten aan van voor 2007. En hij heeft er een van 2006 en een van 2002. Die van 2006 wordt niet geaccepteerd omdat en minimaal scheurtje in zit, een paar mm groot. Dan geeft Peter die van 2002. Die wordt zomaar geaccepteerd. Op naar lake Mburo. Onderweg een boom vol met vleermuizen, of waren het vliegende honden. Een gekrioel van jewelste en wat een kabaal. De packed lunch willen we nuttigen bovenop een berg, met een schitterend uitzicht. Drie kinderen verkopen er guaves en kleine witte paddestoelen (zonder de bijbehorende kabouter). Helaas gaat het feest niet door. We kunnen nog net een paar mooie kiekjes schieten en de kinderen wat kruidnoten geven, dan moeten we snel verder. De rechter achterband loopt leeg, je hoort de lucht de band verlaten. Snel naar iemand die banden kan repareren. Het is ons niet duidelijk waarom we doorrijden en niet de reserveband gebruiken. In het eerste dorpje is er geen bandenplakker. Door naar een dorp waar wel banden gerepareerd worden. In een grotere plaats vinden we een bandenplakker. Als we het terrein oprijden staat er iemand met een zware voorhamer een band van een velg te slaan. Meteen komt er een monteur op ons of. Eerst op gehoor en later met water wordt het lek nauwkeurig gedetecteerd. Het wiel hoeft er niet af. Met wat operatie gereedschap wordt er een soort plug geplaatst. Lek verholpen. Binnen tien minuten rijden we verder. We stoppen een paar keer bij kraampjes langs de weg om ananassen, meloenen en uien te kopen. Anne-Lise koopt nog een zak kaapse bessen. Met nog 23 km te gaan verlaten we de asfaltweg. We hebben er lekker op door kunnen rijden, af en toe de honderd km/h aan. Het laatste stuk leidt naar de ingaan van het lake Mburo n.p. De weg is de slechtste die we deze reis meegemaakt hebben. We zoeken naar stukjes weg tussen de putten en kuilen. Als we langs een basisschool rijden rennen er we 100 kinderen naar de weg. Roepen, gillen en zwaaien naar ons. We voelen ons echt welkom.

Als we bij de poort aankomen vragen we ons af waarom de poort geel zwart/wit gestreept is. Meteen door de poort van het nationale park zien de we de eerste zebra’s. Dat is dus de reden. We wisten natuurlijk al dat dit park vermaard is om zijn zebra’s. We zien ook de eerste bushbock van de ze reis, mooie witte stippen op de bruine flanken van deze hertachtige. Verderop staat een topi, verschillende kleuren bruin, van licht tot bijna zwart met een mooi gewei, slank en gespierd. Bijna om iedere bocht zien we weer zebra’s. Impala’ en wrattenzwijn mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Als laatste zien we de giraffen. Weliswaar slechts vier, maar ook die hadden we dit jaar nog niet gezien. Als we bij de plaats voor de nacht aankomen blijken we niet in tenten te slapen maar in banda’s (rondavels, of ronde hutjes met een rieten dak). Wessel en Gerald hebben hun eigen banda en de twee oudjes delen een cabin. Wessel slaapt in de zebra. In de banda’s en de cabin staan bedden met muskietennetten en een nachtkastje. Wel ligt er een handdoek en een stukje zeep bij de plastic slippers. Omdat het al bijna donker wordt rijden we naar het restaurant aan het meer, inderdaad lake Mburo. Ondertussen wordt er een houtvuur onder een met water gevulde oliedrum gestookt. Kunnen we dadelijk lekker warm douchen. Als we bij het restaurant komen is het al bijna donker. De kok kan ons nog wel voorzien van een warme maaltijd. Verder zijn er geen gasten. Of je moet de nijlpaarden meerekenen die zich duidelijk laten horen. We hebben zelfs keus uit een zestal menu’s. Anne-Lise en Peter nemen groetestoofpot met chapatti’s, Wessel had hetzelfde met rundvlees, Gerald had groentestoofpot met rijst. De kok zei ongeveer 45 minuten nodig te hebben. Dus we kletsen, kijken naar de vele sterren aan de hemel en zien vuurvliegjes.

De maaltijd is lekker en de ambiance, met een enkel lampje, veel vliegjes, een donker meer met nijlpaarden en kwakende kikkers maken het helemaal af.

Met een zaklamp van de smartphone lopen we naar de auto. Niet veel later rijden we het kamp op. Op het middenterrein staan wel dertig impala’s. Aardedonker en alleen met de koplampen op de kudde gericht toch geprobeerd een foto te maken. Aardig gelukt.

Het water in de drum zal nu wel warm zijn. Dus pakken Anne-Lise en Peter hun douchespullen en een broodnodige zaklamp. Wessel is naar de zebra. Vanaf de drum loopt een leiding met een afsluiter naar de douchekop. Een krachtige hete straal is het gevolg. Heerlijk douchen in het schijnsel van een zaklamp. Schoon duiken we tussen de lakens na Wessel welterusten te zeggen. Vandaag geen verhaaltje of liedje.

Lieve groet.