Tijd.

Dat is in Afrika een relatief begrip. Van Kampala naar Entebbe is nog geen 40 km. Om op tijd bij het vliegveld te zijn vertrekken we, Angela, Grace, Gerald, Anne-Lise en Peter, om half tien. Wessel zal om kwart voor een landen. Dus dat moet lukken. Langs Entebbe road heeft Gerald afgesproken bij een supermarkt mer de taxichauffeur die de accu en oplader van de camera meegenomen heeft vanaf Lacam lodge. Op aanraden van Gerald geeft Peter heb 5000 Ugx, 1,25 euro, voor de moeite. Wat een service.

Jawel hoor, om elf uur zijn we in de buurt van het vliegveld. We besluiten in een restaurant met vliegveld view koffie te drinken. Alleen Grace bestelt iets anders ijs, want dat doet haar aan Nederland denken. Anne-Lise heeft trek in gebak en bestelt maar liefst 5 verschillende. Gelukkig delen wij mee. De chocoladetaart is favoriet. Omdat het maar zo kort rijden is naar het vliegveld, maken we zo lang mogelijk gebruik van internet. Om half een rijden we weg. Maar dat was een foute beslissing. Om bij de parkeerplaats te komen moet je eerst gecheckt worden, iedereen uit de auto, tassen door een scanner en dan een parkeerkaart kopen. Uiteindelijk staan we om een uur later bij de aankomsthal. Het is er druk. Verschillende vluchten zijn juist geland. Peter wil dicht bij de uitgang staan, maar wordt er weggestuurd. Je moet achter de hekken staan. Als Peter vraagt waarom wordt gezegd dat er geen reden is. Dus blijft Peter staan. De man zal zijn supervisor erbij halen. Na een kwartier komt er een man vragen of er een probleem is. Peter vraagt of de man een probleem heeft. Hij antwoord ontkennend en vraagt of hij kan helpen. Peter geeft aan dat hij helpt als zijn zoon snel door de douane komt. De man neemt Peter mee naar binnen. Hij vraagt om een foto, zodat hij Wessel kan vinden. Een kwartiertje later geeft hij een teken dat Wessel er zo aankomt. En zo geschiedde. Met een zwarte jas, zwarte trui en naar later blijkt ook nog twee t-shirts aan komt hij aangelopen met twee koffers en een rugzak als bagage. Later zei Angela dat ze bijna tranen in mijn ogen zag van blijdschap. En dat had ze goed gezien. Moe maar blij dat hij in Oeganda aangekomen was stapt Wessel tussen Peter en Anne-Lise in de minivan. Nu ga ik genieten zei hij. En dat is deels gelukt. We deden drie uur over de rit. Dat is de reistijd. Daar zit nu de tijd bij die we bij Bernard geluncht hebben. Wessel eet er voor het eerst matoke en een bonengerecht. Hij geniet ervan. Als we de weg vervolgen moet hij aan alles wennen. Niets is hetzelfde. Tijdens de rit valt hij toch in slaap, ondanks alle dingen die hij ziet.

Het is razend druk. Komt door de vrijdag, dan gaan de mensen die buiten Kampala werken ook naar huis. Wessel verbaast zich erover dat we geen aanrijding krijgen. Gerald manoeuvreert ons overal tussendoor. Soms lijkt het of een kruispunt muurvast staat, maar toch weet hij dan een opening te vinden. Na een trage rit met heel vertraging komen we thuis. Eerst thee drinken en een rondleiding door het huis. Wessel heeft de kamer van de jongens voor zichzelf. Het beddengoed is zo nieuw dat er nog een kartonnetje tussen zit. Geen idee waar de jongens slapen. Peter en Wessel lopen nog naar de kerk en treffen er wat kerkleden aan. De dienst is reeds gedaan. Terug thuis gaat Wessel badderen. Hij vindt het wel wat hebben. Van de bak gebakken sprinkhanen die Grace gisteren gekocht heeft zijn er nog een paar over. Die zijn voor Wessel. Hmmm best lekker. Het avondeten is lekker. Rijst met een heerlijke saus en een soort spinazie. Voor Wessel nog vreemd dat de vrouwen in de keuken eten en de kinderen in de achterkamer, maar alles went.

Morgen om zeven uur vertrekken. Niet te laat naar bed. Als wij net liggen horen we kerkelijke liederen vanuit de woonkamer. Heerlijk rustgevend.

Lieve groet.