Afrika.

Afrika.

Vandaag ontvouwt Afrika zich weer aan ons, met de plussen en de minnen. Gisteravond hebben we duidelijk proberen te maken dat we niet ontbijten vandaag. Allen koffie drinken en een packed breakfast mee willen nemen. We kunnen kiezen uit drie verschillende soorten meeneem lunch. Alles wordt keurig genoteerd. Voor de zekerheid herhalen we het nog twee keer. Als we in het restaurant komen staat er een ontbijtbuffet gereed, gelukkig niet voor ons, maar voor de groep Nederlanders. Wij tappen koffie en sap. De meeneemlunch komt er ook aan. Om kwart over zes rijden we het kamp af. Blijft altijd de vraag wat gaan we vandaag zien? We zien vandaag vooral veel olifanten, buffels, hartebeesten, Ugandan cobs (een enkele keer met de horens tegen elkaar aan slaand), waterboks en wilde zwijnen. Vooral de olifanten doen van zich spreken. Net voor we de lunch willen nuttigen staat er een groep olifanten naast ons pad. Na enig wachten en weinig verplaatsing wil Gerald er toch langs. Op twee meter afstand passeren we de grootste van de groep. En dan is een savanne olifant heeeeel groot. Midden in het weidse landschap gaan de ontbijtdozen open. Goed verzorgd en lekker. Onder het eten laat Gerald de sproeipoep van een nijlpaard zien. Als een nijlpaard poept gaat zijn staartje er als een propeller door heen. En dat is te zien. Overal kleine hoopjes met vooral onverteerd gras.

Ondanks goed speurwerk van vier paar ogen vandaag geen leeuwen. Wel ooievaars en pelikanen in het grote kratermeer. Hiervandaan aanvaarden we de terugtocht. Bij de lodge ploffen we neer in de lounche banken.

De lunch bestaat uit een koolsalade met avocado, ui en tomaat vooraf, gevolgd door spaghetti bolognese. Tijd voor het toetje was er niet want we moeten de boot halen, voor een tochtje op het Kasinga kanaal. Dit ligt tussen lake Albert en lake George. We rijden om half een weg. De boot vertrekt om twee uur en het is een uur rijden. Echt nodig was dat haasten niet. Als we ons melden in de zeer luxe Mweeya lodge krijgen we te horen dat we naar de boot van vier uur zijn gezet. Er waren gisteren problemen met een boot, waardoor er geschoven moest worden. Oops twee uren wachten. Hoewel het hoofdgebouw schitterend mooi is met een glazen pui met zicht op het water, hadden we liever gaan varen. Maar ook dit is Afrika.

We vermaken ons met internetten, genieten van het uitzicht en rondlopen in het mooie gebouw. Heel veel oud Engelse details. Mooie schilderijen en heerlijke luxe fauteuils veraangenamen het wachten.

Om kwart voor vier naar de boot. Het is een luxe boot met lederen fauteuils en banken. We vleien ons neder. Het is mooi weer als we vertrekken. Zo zie je de wereld eens van een andere zijde. De tocht duurt twee uur. Eerst zien we buffels in het water, lepelaars, ooievaars, pelikanen, allerhande watervogels, de nodige krokodillen in het water en op het land. Ineens begint het flink te waaien. De nijlpaarden hebben er ogenschijnlijk weinig last van. Die dobberen gewoon verder, af en toe gapen ze. Dan zie je pas hoe groot de bek is. Enorm. Het begint heel even hard te regenen. We zitten samen met vijf Australiërs in de boot, oudere mensen. Kapitein James vertelt veel interessants en kent van alle vogels de naam. Bij ons stopt het al gauw bij de ijsvogel. Maraboes en visarenden doen ook nog mee. Na twee uren meren we aan. Het regent weer. Op de weg terug kruisen twee groepen olifanten ons pad. Gaaf. We kunnen bijna meteen aan tafel. We kletsen gevieren nog wat na. Dan naar de familiekamer. Welterusten.

Lieve groet.

Indrukken op Anne-Lise

Indrukken

Vanaf Kidepo is het een roes. Mijn favoriete hobby heb ik uitgebreid. Slapen lekker vroeg en lekker lang, als het kan. Van het uitzicht genieten voordat het donker wordt. Vandaag safari en wel 30 olifanten met jong gezien. Mooie foto s gemaakt. En gefilmd . In Kidepo diverse soorten wild gezien maar van verre. Behalve de leeuw. Met een afstand van 2 meter,geweldig! Vandaag met volle vaart doorgereden langs een olifant op 4 meter afstand. Geruisloos lopen ze voorbij. Prachtig. Voordat we het eerste wildpark uitreden kwamen we langs een mannetjes giraf. Kidepo ligt in een vallei in het noorden van Oeganda, tussen zuid Soedan en Kenia in. Wat wil dat er uit hoofde van mannelijkheidsrituelen in Soedan, er een staart van een giraf gescoord moet worden. Het hele prachtige beest word vermoord door mannen die te voet de grens oversteken. Om met de staart een rokje te versieren te gebruiken in rituele feesten.

Met het rijden uit de vallei werd er een een groot huis zichtbaar met 115 kamers van de vroegere dictator Idi Amin. Het werd nu opgeknapt als hotel, maar heeft een aantal jaren leeggestaan. Kon meneer met vrienden op jacht om dieren af te knallen.

Tijdens de reis weer veel gezien, kippen voor apegapen op het dak van een taxi bus, kinderen met binnenbanden van brommers tikkend laten rollen met een stokje, schallende muziek uit winkeltjes en mooie dames die in traditionele jurken op weg zijn naar de kerk.

In Sipi falls hebben we van alles geleerd over koffie, en tevens bonen geplukt, een voor een en het verdere proces geleerd van Milton. Een leuke vlotte boy van 21. Die antwoordde op de vraag, heb jij al een relatie, zei dat hij lichamelijk nog ietwat meer spierbundels moest ontwikkelen, en pas op 27 jarige leeftijd wilde trouwen anders kwamen er te veel kinderen. Begrijpelijk, eten en leven kost al alles, laat staan voorbehoedmiddelen. Met trouwen werd het land van de vader in gelijke stukken verdeeld onder de broers en je werd 3 jaar gesteund met de groei en aanwas van je gewassen. Het huis van takken opgevuld met klei en as werd beetje bij beetje opgevuld en kon met goed onderhoud 30 jaar bestaan. Wij hebben in de village in de originele hut geslapen onder een tamarinde boom, koel en s nachts onder een lakentje ietwat te koud, toen kwamen de stola uit China en een omslagdoek uit Afrika goed van pas. Een klamboe en de befaamde emmer om te plassen maakten het geheel compleet. De lege Omo waspoeder emmer van 1 kilo zit standaard in de koffer. Je weet maar nooit waar en wanneer je moet plassen en zeker niet s nachts. Halsbrekende toeren wil ik niet uithalen. We hebben al een slecht lopende bij ons.

Hoop dat het meevalt als we terug zijn in Nederland. The village was mooi, eenvoudig en zelfvoorzienend. Mits er genoeg regen valt en afgelopen jaar was dat weinig. Maar veel bomen en veel tochtjes naar het aftappunt konden de akkers toch bevloeid worden. De kookhut binnen die gebruikt word met regen is rokerig, met lage ingang en word gebruikt als opslag. Buiten in de grond worden sleuven gehakt met de haksel en de lange stammen houten worden met het verbranden naar binnen geschoven en de pan is iets breder als de sleuf, dus balancerend en eventueel gestut met steen word er vakkundig gekookt en hoef je geen hout te hakken. Alleen wat aanmaakhoutjes geschilferd. Dames wat hebben wij het goed!!!! Het eten is lekker en we nemen zoveel mogelijk Oegandese gerechten, waarvan de chapati toch bij mij favoriet is. Mijn excuses, ben erg lui geweest met schrijven, heb lekker 4 boeken gelezen, ook wat waard. Greetings Alice

Chimpanzees

Chimpanzees.

Wessel hebben we niet gehoord, maar hij ons gesnurk wel. Sorry. We moesten al vroeg uit de veren. De mobieltjes maakten ons om 7 uur wakker. De kruiken aan de kant gelegd en onder de douche. Het ontbijt liet weinig te wensen over. Zoals gebruikelijk is er een buffet met koffie, thee, cerials, fruit, sap en nog meer lekkers. De avond tevoren bestel je hoe je je eieren wilt, gekookt, gebakken, geklutst, scrambelled of nog anders. De bonen, worstjes, tomaten en aanverwante extra’s geef je dan ook door. Heerlijk.

Met rugzak, lange broek, shirt met lange mouwen, stevige schoenen en een regenkleding staan we om half 8 klaar. I-pads, mobieltjes en fotoapparatuur zijn vandaag onmisbaar. Te voet gaan we naar het verzamelpunt. De knie van Peter is stevig ingepakt en besmeerd met de toverzalf van Grace. We schrijven ons in en gaan naar een zaal voor de briefing en de groepsindeling. Niet te dicht bij de apen komen, houdt ongeveer 7 m afstand, geen afval weggooien, apen niet uitdagen, geen video opnames afspelen met geluid van de apen. Wij komen in een groep met Maartje en Ties en een Mexicaan. Na een korte rit naar

het startpunt van de tocht door het woud op zoek naar apen staan we er klaar voor. De eerste stap die Peter zet is meteen raak. Tot zijn enkel zakt hij in de modder. Anne-Lise struikelt bijna meteen over een paar boomwortels. Wessel doet het duidelijk beter. Laetitia onze gids vertelt veel over de apen in het woud en hun gebruiken en gewoontes. Na haar stevig pas 10 minuten gevolgd te hebben zien we een van de andere 6 groepen tegen die in de hoogte staan te turen. Een moeder en een jonge chimp zitten in de boom aan de vruchten. Sneller dan gedacht zijn we de eerste chimps. Twee eerdere trackings van Peter waren minder succesvol. Een keer in de stromende regen en twee jaar geleden met Anne-Lise en enkele chimp heel hoog in de bomen tussen het gebladerte. Vandaag begint dus veel belovend. Na een tijdje krijgen we een stijve nek van het kijken en foto’s maken. Tijd om verder te gaan. Door een dichtbegroeid woud baant Laetitia zich een weg. Wij volgen braaf. Af en toe horen we het angstaanjagende gekrijs van de chimps. En ja hoor daar zien we er weer een paar. Zelfs Toto, de nieuwe leider, laat zich zien. Af en toe wordt er gevlooid, geschreeuwd, elkaar achterna gejaagd. Het is een prachtig spektakel. We volgen de chimps op de voet. Zo worden we weer bij andere chimps gebracht. Zo zien we er heel wat. Op het eind van de tocht staan we tussen twee groepjes chimps in die luid naar elkaar schreeuwen. Toto wil laten zien dat hij de leider is en wil door ons groepje heen naar de andere chimps. Hierbij krijgt de Mexicaan een klap tegen zijn linkerbeen. De schade is beperkt tot wat geschrokken blikken. Meer dan tevreden vechten we ons een weg door het dichte woud.

Terug bij de lodge worden de schoenen meteen schoongemaakt door het personeel. We rusten wat en genieten vooral na van weer een bijzondere dag. Drie gelukkige mensen bij elkaar. Even later gaan we aan de gedekte tafel. Soep vooraf en dan een tosti met kaas en tomaat en frietjes voor Anne-Lise. De mannen hebben kip met rijst een een heerlijke saus. Het flensje met vanillesaus en kokos maakte het geheel af.

Als we ons geïnstalleerd hebben om te internetten komt Gerald melden dat we gaan gamedriven. Daar hadden we niet op gerekend! Wat een aangename verrassing. De eerste safari voor Wessel. En wij kunnen er geen genoeg van krijgen. Na de inschrijving gaan we op pad. QENP is in de vijftiger jaren gevestigd. Het is enorm groot en bestaat vooral uit savanne. Dus goed zicht, zeker omdat het gras hier een halve meter lager is dan in Kidepo. Het duurt niet lang of Wessel ziet zijn eerste olifant. Hij staat bijna te juichen. Het is ook heel bijzonder om wild in zijn eigen natuurlijke omgeving te zien. Verder zien we buffels, Ugandan cobs, waterbokken, wilde zwijnen (pumba’s) die zo leuk rennen met hun staart in de hoogte, buffels (soms in een modderpoel), vogels, impala’s en als allerlaatste en na heel veel zoeken naar aanleiding van een telefonische melding die Gerald ontving van een collega gids, een leeuwin meer dan verstopt in een grote euphorbia. Op weg naar de uitgang van het park zien we een wagen vaststaan in de modder. Het blijken twee Canadezen met hun gids te zijn. We hadden ze al eerder ontmoet in het park. Het zijn niet alleen Canadezen, het zijn ook nog eens eigenwijze Canadezen. Die bestaan ook. Vanwege problemen met hun differentieel hebben ze 4-wiel drive meer. Met vereende krachten duwen we ze uit de modder. Gerald vertelt de gids hoe hij het beste verder kan rijden. Maar de Canadezen weten het beter en nemen een andere route. Voor de grap geven wij ze het telefoonnummer van Gerald. Nog geen 5 minuten later bellen ze. Weer vast. Wij keren om en bevrijden ze weer uit de modder. Echter niet om zelf ook een modderdouche te krijgen. Ze weigeren verdere tips. Ze hebben immers ervaring in de sneeuw.....

Als wij allang bij de lodge zijn wordt Gerald gebeld. Ze zijn het park uit. We genieten van het drie-gangen diner en zoeken ons nachtverblijf op.

Gisteren nog vergeten te melden dat Gerald aangehouden was door de politie. Bij een uitgebreide controle vinden ze dat zijn reflectoren niet geel, maar wit zijn. Omdat hij schuld bekent mag hij er mee wegkomen door water voor de agenten te betalen, 2,50 euro. Betalen en weer verder.

Lieve groet.

Kibale

Kibale.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit, we vertrekken exact op tijd. Helaas voor Jennifer heeft niemand haar verteld dat we het ontbijt onderweg nuttiger. Zij was speciaal voor ons ontbijt vroeg uit de veren. Sorry.

In Kampala pikken we Angela op die we aan de andere kant van de miljoenenstad achterlaten. We verlaten het gekrioel van mensen in het verkeer. Na twee uur prachtige landschappen die elkaar afwisselen en joelende en zwaaiende kleine kinderen die “mzungu, mzungu”, joelen naar ons blanken, gaan we lunchen. Wessel moet nog nog even aan wennen aan de joelende kinderen. Maar zwaait wel met een grijns van oor tot oor terug. Het ontbijt bestaat uit een pasteitje, gekookt ei en koffie. Voor de lieve som van 1,25 euro per persoon. De zon geeft ons nog wat extra warmte. We aanvaarden het vervolg van de verre reis. Bij een van de vele fruitkraampjes koopt Gerald, na zwaar onderhandelen, drie ananassen voor in totaal 1,75.

Om half twee landen we in Fort Portal, een redelijk grote plaats. In een westers georiënteerd restaurant nuttigen we een heerlijke lunch. Gerald neemt van het buffet met lokale lekkernijen, wij gaan voor quessedilla’s, veggie wraps en kip wraps. Met overheerlijk vers passievruchtensap. Wessel gaat met gevaar voor eigen leven voor een aardbeien milkshake. In de tuin zien we nog een aantal nestjes van de wevervogel. Zo knap hoe die vogeltjes dat in elkaar weven. De mannetjes weven een bolvormig nest aan een tak, met een ingang aan de zijkant bijna onderin de bol. Vrouwtjes keuren het nest. Als ze tevreden is mag het mannetje paren. Anders zoekt ze een ander onderkomen en dus een ander mannetje.

Wij rijden door naar Kibale forest. Al snel rijden we langs de noordkant van hey park. Wij moeten echter meer zuidelijk. Heel veel van die vervelende Oegandese drempels verder, je moet er bijna stapvoets over heen, komen we bij de ingang van Primate Lodge Kibale. Eerst zien we nog bavianen en black and white colobus aapjes. We worden als vorsten ontvangen. Met warme doekjes en een vers sapje. We hebben een persoonlijk contactpersoon. Hij regelt verder alles. Namens de keuken neemt Ambros de keuze voor het diner op. Het betreft een 3 gangen diner. Het voorgerecht en het nagerecht staat vast. Wessel kiest de curry, Anne-Lise had biefstuk en Peter sluit zich bij Wessel aan. Vooraf heerlijke tomatensoep en toe een soort van lekkere cake toe. Onze cabin is groot en luxe. Twee tweepersoonsbeden en een een persoonsbed. Hete of koude douche, het enige minpunt. Tot het diner internetten we gedrieën. Ineens staat Gerald met Gerald junior naast ons. Junior doet een opleiding in toerisme, hij wil ook gids worden. Hij sluit aan bij het diner. Heel gezellig. Op Rachel na, de tweede dochter, hebben we de heleclan van Gerald gezien.

Na het eten gaan de Geralds naar hun verblijf en wij naar de cabin. De douche is helaas niet regelen. Of kokend of ijsklontjes. Kies zelf. We gaan in bed en treffen in ieder bed een warme kruik aan. Wow, wat een service. Voor het eerst slapen we op een kamer. Hopen dat Wessel niet snurkt.

Lieve groet.

Tijd.

Tijd.

Dat is in Afrika een relatief begrip. Van Kampala naar Entebbe is nog geen 40 km. Om op tijd bij het vliegveld te zijn vertrekken we, Angela, Grace, Gerald, Anne-Lise en Peter, om half tien. Wessel zal om kwart voor een landen. Dus dat moet lukken. Langs Entebbe road heeft Gerald afgesproken bij een supermarkt mer de taxichauffeur die de accu en oplader van de camera meegenomen heeft vanaf Lacam lodge. Op aanraden van Gerald geeft Peter heb 5000 Ugx, 1,25 euro, voor de moeite. Wat een service.

Jawel hoor, om elf uur zijn we in de buurt van het vliegveld. We besluiten in een restaurant met vliegveld view koffie te drinken. Alleen Grace bestelt iets anders ijs, want dat doet haar aan Nederland denken. Anne-Lise heeft trek in gebak en bestelt maar liefst 5 verschillende. Gelukkig delen wij mee. De chocoladetaart is favoriet. Omdat het maar zo kort rijden is naar het vliegveld, maken we zo lang mogelijk gebruik van internet. Om half een rijden we weg. Maar dat was een foute beslissing. Om bij de parkeerplaats te komen moet je eerst gecheckt worden, iedereen uit de auto, tassen door een scanner en dan een parkeerkaart kopen. Uiteindelijk staan we om een uur later bij de aankomsthal. Het is er druk. Verschillende vluchten zijn juist geland. Peter wil dicht bij de uitgang staan, maar wordt er weggestuurd. Je moet achter de hekken staan. Als Peter vraagt waarom wordt gezegd dat er geen reden is. Dus blijft Peter staan. De man zal zijn supervisor erbij halen. Na een kwartier komt er een man vragen of er een probleem is. Peter vraagt of de man een probleem heeft. Hij antwoord ontkennend en vraagt of hij kan helpen. Peter geeft aan dat hij helpt als zijn zoon snel door de douane komt. De man neemt Peter mee naar binnen. Hij vraagt om een foto, zodat hij Wessel kan vinden. Een kwartiertje later geeft hij een teken dat Wessel er zo aankomt. En zo geschiedde. Met een zwarte jas, zwarte trui en naar later blijkt ook nog twee t-shirts aan komt hij aangelopen met twee koffers en een rugzak als bagage. Later zei Angela dat ze bijna tranen in mijn ogen zag van blijdschap. En dat had ze goed gezien. Moe maar blij dat hij in Oeganda aangekomen was stapt Wessel tussen Peter en Anne-Lise in de minivan. Nu ga ik genieten zei hij. En dat is deels gelukt. We deden drie uur over de rit. Dat is de reistijd. Daar zit nu de tijd bij die we bij Bernard geluncht hebben. Wessel eet er voor het eerst matoke en een bonengerecht. Hij geniet ervan. Als we de weg vervolgen moet hij aan alles wennen. Niets is hetzelfde. Tijdens de rit valt hij toch in slaap, ondanks alle dingen die hij ziet.

Het is razend druk. Komt door de vrijdag, dan gaan de mensen die buiten Kampala werken ook naar huis. Wessel verbaast zich erover dat we geen aanrijding krijgen. Gerald manoeuvreert ons overal tussendoor. Soms lijkt het of een kruispunt muurvast staat, maar toch weet hij dan een opening te vinden. Na een trage rit met heel vertraging komen we thuis. Eerst thee drinken en een rondleiding door het huis. Wessel heeft de kamer van de jongens voor zichzelf. Het beddengoed is zo nieuw dat er nog een kartonnetje tussen zit. Geen idee waar de jongens slapen. Peter en Wessel lopen nog naar de kerk en treffen er wat kerkleden aan. De dienst is reeds gedaan. Terug thuis gaat Wessel badderen. Hij vindt het wel wat hebben. Van de bak gebakken sprinkhanen die Grace gisteren gekocht heeft zijn er nog een paar over. Die zijn voor Wessel. Hmmm best lekker. Het avondeten is lekker. Rijst met een heerlijke saus en een soort spinazie. Voor Wessel nog vreemd dat de vrouwen in de keuken eten en de kinderen in de achterkamer, maar alles went.

Morgen om zeven uur vertrekken. Niet te laat naar bed. Als wij net liggen horen we kerkelijke liederen vanuit de woonkamer. Heerlijk rustgevend.

Lieve groet.

Kampala

Kampala.

Na alle regen vannacht is het nu weer mooi. De zon maakt ons leven nog mooier. Vissers varen met hun kleine houten bootjes op de Nijl. Overal hoor je vogels en apen. Het begin van weer een mooie dag. Gisteren hebben we het ontbijt al besteld. Om acht uur hebben we het meeste ingepakt en lopen naar het restaurant. Anne-Lise heeft echte muesli met yoghurt, Peter pannenkoeken met honing en samen nog vers fruit. We zitten buiten op het terras. Apen slingeren langs ons door de bomen, terwijl de Nijl voorbij stroomt. Om half tien haalt Gerald ons op. We willen nog wat shoppen in Jinja. Eerst proberen te pinnen. Dat lukt hier niet altijd. Anne-Lise trekt zowaar 2x 500.000 Oegandese shilling uit de muur. In een keer miljonair. Er is een straatje met wat souvenir winkeltjes. We kopen wat stof om wikkelrokken van te laten maken. Dat kan Joseph mooi doen. We rijden door naar Kampala. Onderweg in Mabira forest liggen twee tankwagens benzine in de berm. Niet zo vreemd er wordt als gekken gereden. Inhalen waar het niet kan of mag is geen uitzondering. De kwaliteit van de wegen draagt ook niet bij aan de veiligheid. En dan brommers, die overal tussen door schieten. Gelukkig hebben wij Gerald. Hij levert ons veilig en wel thuis af. De afstand bepaalde vandaag de reistijd niet. Wel de vrachtwagens die traag de helling op kruipen. En het waren er veel vandaag.

Thuis aangekomen zien we weer twee nieuwe gezichten. Jessica en een jongen. Jessica is een meisje van ongeveer 16 jaar, een nichtje uit Jinja. Die komt Grace helpen met het huishouden. De jongen is een jongen, meer is daar niet te melden.

Wij gaan noch even naar de supermarkt om wat snacks voor Wessel te kopen. Die komt ons morgen een week vergezellen. We kijken er naar uit!

De stof brengen we naar Joseph, die maakt de wikkelrokken vandaag, zegt hij. Maar wij weten inmiddels beter. Het avondeten bestaat uit varken, aardappelen en kool. We badderen met veel te veel warm water. Lief hoor van Jessica.

Dit is echt zo een tussendag. Uitkijken naar de komst van Wessel. De knie wordt regelmatig gemasseerd en ingesmeerd met een lokale midalgan. Langzaam gaat het beter. Morgen naar Kibale forest, chimpansees zoeken.

Ben benieuwd hoe Wessel Oeganda ervaart. Eerst maar wennen aan de lucht van houtskool, dieseldampen, zweet en andere luchtjes die zo specifiek voor Afrika zijn.

Lieve groet.

Vergeten.

Vergeten.

En het was een taaie nacht. Lopen is nauwelijks lopen te noemen. Aan de binnenkant van Peters rechterknie lijkt bij iedere stap of beweging een mes in de knie gestoken te worden. Als het over 4 dagen maar een stuk beter gaat. Anders worden het voor hem geen berggorilla’s. Lacam lodge ligt op een steile helling, dus veel trappetjes. Gelukkig hebben wij de eerste cabin vanaf het restaurant. Gerald heeft vannacht bij vrienden, een dorpje verder, geslapen. Hij is er dus niet met ontbijt. Een tafel naast ons zit een groep Nederlanders uit Dongen. Hun gids vraagt of hij Peter mag masseren. Hij komt met een stuk alloë vera en begint te kneden. Uiteindelijk geeft het verlichting.

Om tien uur is Gerald er en pakken we alles in, denken we dan nog. Het is een paar uur rijden naar Jinja. Het begin van de weg is weer echt Afrikaans, maar het regent niet en dat helpt. Onderweg stopt Gerald bij een kliniek. De patiënt strompelt naar binnen. Twee mannen met professionele kleding en dito handschoenen nemen de knie flink onder handen. Na tien keer op de pijnlijke plek gedrukt te hebben lijken ze nog niet te weten dat ze beet hebben. Spierpijn wordt geconcludeerd. Een zalfje met diclofinac een een verband sieren de knie bij het verlaten van het pand. Drie maal daags smeren. De prijs valt alles mee, omgerekend 5 euro voor de medische behandeling en de versiering van de knie. Op naar Jinja.

In een echt Afrikaans half sterren hotel met restaurant nuttigen we onze packed lunch. Ook Gerald heeft een pakketje meegekregen. Zonder iets te bestellen en na gebruik van de wc vertrekken we. De eigenaar blijft aardig. Hij wast onze handen na het toiletbezoek. Bijna innig neemt hij afscheid:”safe journey”. Voor we Jinja bereiken drinken we nog een kop koffie. Daar ziet Peter dat hij 2x gebeld is door een Oegandees nummer. Gerald belt het nummer. Was iemand van Lacam lodge. De oplader en accu van de fotocamera liggen nog in het restaurant. Gerald regelt dat een taxibusje het meeneemt naar Kampala. Toch een beginnende vorm van Alzheimer?

In Jinja stoppen we, op verzoek van de manke, bij een weverij. We krijgen een rondleiding. Na de uitleg in gebrekkig Engels snappen we nog niet hoe het proces in zijn werk gaat. Wel een mooi gezicht hoe de dames en heren de weefgetouwen bedienen. De schietspoel knalt van links naar rechts terwijl de bediener aan een touw trekt en de pedalen bedient. Anne-Lise koopt een tafelkleed. Iets later zijn we bij de Nile Porch. Onze rustgevend verblijf aan de oever van de Nijl. Eerst krijgen we hut/tent nummer 6. Maar omdat de manke zo goed ter been is, krijgen we nummer 4. Scheelt weer twee nummers lopen. Zo ontzettend aardig van de receptioniste. Het verblijf is luxe. Twee grote bedden, mooi ingericht, warme douche bij zonnig weer en een spoelend toilet. En niet te vergeten Nile view. Terug bij het restaurant krijgen we een welkomstdrankje, verse passievrucht met zwarte bes. Gerald verlaat ons om een overnachtingsplek te zoeken. Wij genieten van het uitzicht op de Nijl en de aapjes die in de bomen slingeren. Dit is de parel van Afrika. Wat hebben we het goed. Zeker als we denken aan Grace. Zij was voor het eerst op safari. Ze vond het helemaal geweldig. Daarnaast ervoer ze hoe het werk van Gerald er uit ziet. Ze had er geen idee van. Voor haar was het zomaar de tweede keer vakantie. En dat voor het eerst van haar leven. Ze voelde zich een gezegend mens.

Het avondeten is top. Op aanraden van de meer dan vriendelijke receptioniste bestelt Peter de vermaarde spareribs van de Black Lantern. Anne-Lise heeft tilapia in bananenblad. Culinaire hoogstandjes.

Het bed heeft een klein kuiltje. Als we net liggen begint het te stortregenen. Donder en bliksem boven de Nijl. Met donderend geraas stort de regen op de aarde en op ons metalen dak. “Ik voel een druppel, en nog een”, zegt Anne-Lise. Ook aan Peters kant druppelt het af en toe. Gelukkig niet zo heftig als buiten. Toch besluiten we het bed een halve meter te verplaatsen. Welterusten.

Lieve groet.

Auw.

Auw.

Om ons niet teveel te laten ontwennen aan de matras in de village hadden we hier in Sipi falls eenzelfde matras met put in het midden. Het bed was wel groot genoeg voor de matras. Wel een beetje fris vannacht, mogelijk vanwege de vele regen die gevallen is.

Na een heerlijk ontbijt met scrambled eggs trekken we de stoute schoenen maar aan. De wandelschoenen. Milton is onze gids vandaag. We gaan naar de drie boven elkaar gelegen watervallen. Omdat het zo geregend heeft gisteren besluit Milton om niet eerst af te dalen naar de voet van de derde en laatste waterval om vervolgens te klimmen tot aan de voet van de eerste waterval. Het pad zou te glad en gevaarlijk zijn. Lacam lodge bevindt zich op gelijke hoogte met het begin van de derde waterval. Wij gaan van hieruit omhoog naar de voet van de eerste waterval om uiteindelijk af te laden naar het beginpunt van de track. Als we nog maar net onderweg zijn stoppen we. Milton helpt een oudere vrouw om de baal bonen op haar rug te krijgen. Hij schat de baal op 50 kg. En dat misschien wel meerdere keren per week. Arbowet?

De andere afdaling zoals wij later gaan, is minder steil. Met een stevige stok gaan we op pad. Milton komt uit deze regio en vertelt ons veel over hoe de mensen hier leven. Er wordt vooral koffie, de beroemde Sipi falls koffie, bananen en heel veel verschillende groente verbouwd. Het pad omhoog is niet heel steil, wel erg glibberig. Klei, net als de wegen die niet voorzien zijn van asfalt. Kun je nagaan hoe glad die worden. Als we bijna aan de voet van de eerste waterval zijn zien Milton een kameleon. Altijd leuk. Met bulderend geweld stort de waterval ons tegemoet. Een vrije val van 85 m. Nu komen de regenjassen echt van pas. Aan de andere kant van de waterval dalen we voor het eerst een glibberig pad af. Oppassen, hoewel we bergschoenen aanhebben. De klei blijft er gewoon aan plakken. Grammen extra gewicht. Via een natuurlijk zwembad en een bassin waar de was in gedaan wordt, komen we bij het vallende water van de tweede waterval. Twee vriendelijke mannen laten ons nog een kameleon zien. Altijd leuk. De tweede waterval is de kleinste van de drie hij meet 65 m. Maar je kunt wel achter de waterval in een door mensen handen gemaakte grot genieten van het natuurgeweld. Nu het laatste stuk dalen. Je ziet de weg al liggen. Peter let even niet op en hij valt op een stuk nat glad hout. Zijn rechterknie ondergaat een stekende pijn. Heel even wordt het zwart voor zijn ogen. De andere twee zijn geschrokken. Maar een echte man kan veel pijn verdragen. Hoewel je de pijn duidelijk aan zijn gezicht kunt aflezen. Een klein half uur later zijn we bij de cabin. Voor die tijd vindt Anne-Lise het nodig om ook onderuit te gaan. Gelukkig alleen vieze kleding en die trekt veel bekijks. Helaas heeft Gerald de sleutel. Maar een reservesleutel biedt uitkomst. Eerst lunchen en dan rond half 4 weer op pad. De koffietour staat op het programma. De lunch bestaat uit spaghetti bolognese met geroosterd varkensvlees. Hmmmmmm. Niet van Mora.

We maken de schoenen kleivrij, ontspannen wat en aanvaarden de tocht van een half uur naar de locatie waar weduwen koffiebonen verwerken. Milton laat ons alle stadia zien. Plukken, buitenschil verwijderen, drogen, stampen in een hoge houten vijzel waardoor de binnenschillen van de bonen loslaten, binnenschillen scheiden van de bonen door het geheel van een platte schaal omhoog te gooien en gelijktijdig te blazen, bonen roosteren in een hete pan op vuur, geroosterde bonen met de hoge houten vijzel tot de gemalen koffie te stampen die wij kennen. Tot slot de gestampte koffie in kokend water droppen en vervolgens door een zeef halen. Dan heb je na een kleine 2 weken een vers bakkie koffie. We kopen 5 kg bonen, omdat het lekkere koffie is ?n om de weduwen te steunen.Terug bij de cabin begint de knie aardig op te spelen. Eerst de vieze kleding uitgespoeld. Na het copieuze diner, pompoensoep, gefrituurde maïskoekjes, aardappelen met rundvleesstoofpot en gekookte kool, gefrituurde banaan toe gaan we bijna meten naar bed. Wel eerst douchen met uitzicht op de vallei. Peter gaat apart liggen. Na herhaaldelijk aandringen neemt hij toch een kussen tussen zijn knieën. Dat maakt de pijn een stuk minder. Dat gaat een taaie nacht worden.

Lieve groetjes.