Chimpanzees.

Wessel hebben we niet gehoord, maar hij ons gesnurk wel. Sorry. We moesten al vroeg uit de veren. De mobieltjes maakten ons om 7 uur wakker. De kruiken aan de kant gelegd en onder de douche. Het ontbijt liet weinig te wensen over. Zoals gebruikelijk is er een buffet met koffie, thee, cerials, fruit, sap en nog meer lekkers. De avond tevoren bestel je hoe je je eieren wilt, gekookt, gebakken, geklutst, scrambelled of nog anders. De bonen, worstjes, tomaten en aanverwante extra’s geef je dan ook door. Heerlijk.

Met rugzak, lange broek, shirt met lange mouwen, stevige schoenen en een regenkleding staan we om half 8 klaar. I-pads, mobieltjes en fotoapparatuur zijn vandaag onmisbaar. Te voet gaan we naar het verzamelpunt. De knie van Peter is stevig ingepakt en besmeerd met de toverzalf van Grace. We schrijven ons in en gaan naar een zaal voor de briefing en de groepsindeling. Niet te dicht bij de apen komen, houdt ongeveer 7 m afstand, geen afval weggooien, apen niet uitdagen, geen video opnames afspelen met geluid van de apen. Wij komen in een groep met Maartje en Ties en een Mexicaan. Na een korte rit naar

het startpunt van de tocht door het woud op zoek naar apen staan we er klaar voor. De eerste stap die Peter zet is meteen raak. Tot zijn enkel zakt hij in de modder. Anne-Lise struikelt bijna meteen over een paar boomwortels. Wessel doet het duidelijk beter. Laetitia onze gids vertelt veel over de apen in het woud en hun gebruiken en gewoontes. Na haar stevig pas 10 minuten gevolgd te hebben zien we een van de andere 6 groepen tegen die in de hoogte staan te turen. Een moeder en een jonge chimp zitten in de boom aan de vruchten. Sneller dan gedacht zijn we de eerste chimps. Twee eerdere trackings van Peter waren minder succesvol. Een keer in de stromende regen en twee jaar geleden met Anne-Lise en enkele chimp heel hoog in de bomen tussen het gebladerte. Vandaag begint dus veel belovend. Na een tijdje krijgen we een stijve nek van het kijken en foto’s maken. Tijd om verder te gaan. Door een dichtbegroeid woud baant Laetitia zich een weg. Wij volgen braaf. Af en toe horen we het angstaanjagende gekrijs van de chimps. En ja hoor daar zien we er weer een paar. Zelfs Toto, de nieuwe leider, laat zich zien. Af en toe wordt er gevlooid, geschreeuwd, elkaar achterna gejaagd. Het is een prachtig spektakel. We volgen de chimps op de voet. Zo worden we weer bij andere chimps gebracht. Zo zien we er heel wat. Op het eind van de tocht staan we tussen twee groepjes chimps in die luid naar elkaar schreeuwen. Toto wil laten zien dat hij de leider is en wil door ons groepje heen naar de andere chimps. Hierbij krijgt de Mexicaan een klap tegen zijn linkerbeen. De schade is beperkt tot wat geschrokken blikken. Meer dan tevreden vechten we ons een weg door het dichte woud.

Terug bij de lodge worden de schoenen meteen schoongemaakt door het personeel. We rusten wat en genieten vooral na van weer een bijzondere dag. Drie gelukkige mensen bij elkaar. Even later gaan we aan de gedekte tafel. Soep vooraf en dan een tosti met kaas en tomaat en frietjes voor Anne-Lise. De mannen hebben kip met rijst een een heerlijke saus. Het flensje met vanillesaus en kokos maakte het geheel af.

Als we ons geïnstalleerd hebben om te internetten komt Gerald melden dat we gaan gamedriven. Daar hadden we niet op gerekend! Wat een aangename verrassing. De eerste safari voor Wessel. En wij kunnen er geen genoeg van krijgen. Na de inschrijving gaan we op pad. QENP is in de vijftiger jaren gevestigd. Het is enorm groot en bestaat vooral uit savanne. Dus goed zicht, zeker omdat het gras hier een halve meter lager is dan in Kidepo. Het duurt niet lang of Wessel ziet zijn eerste olifant. Hij staat bijna te juichen. Het is ook heel bijzonder om wild in zijn eigen natuurlijke omgeving te zien. Verder zien we buffels, Ugandan cobs, waterbokken, wilde zwijnen (pumba’s) die zo leuk rennen met hun staart in de hoogte, buffels (soms in een modderpoel), vogels, impala’s en als allerlaatste en na heel veel zoeken naar aanleiding van een telefonische melding die Gerald ontving van een collega gids, een leeuwin meer dan verstopt in een grote euphorbia. Op weg naar de uitgang van het park zien we een wagen vaststaan in de modder. Het blijken twee Canadezen met hun gids te zijn. We hadden ze al eerder ontmoet in het park. Het zijn niet alleen Canadezen, het zijn ook nog eens eigenwijze Canadezen. Die bestaan ook. Vanwege problemen met hun differentieel hebben ze 4-wiel drive meer. Met vereende krachten duwen we ze uit de modder. Gerald vertelt de gids hoe hij het beste verder kan rijden. Maar de Canadezen weten het beter en nemen een andere route. Voor de grap geven wij ze het telefoonnummer van Gerald. Nog geen 5 minuten later bellen ze. Weer vast. Wij keren om en bevrijden ze weer uit de modder. Echter niet om zelf ook een modderdouche te krijgen. Ze weigeren verdere tips. Ze hebben immers ervaring in de sneeuw.....

Als wij allang bij de lodge zijn wordt Gerald gebeld. Ze zijn het park uit. We genieten van het drie-gangen diner en zoeken ons nachtverblijf op.

Gisteren nog vergeten te melden dat Gerald aangehouden was door de politie. Bij een uitgebreide controle vinden ze dat zijn reflectoren niet geel, maar wit zijn. Omdat hij schuld bekent mag hij er mee wegkomen door water voor de agenten te betalen, 2,50 euro. Betalen en weer verder.

Lieve groet.