President.

Het begon allemaal in diepe mineur. Net nu Peter redelijk doorgeslapen had, moest Anne-Lise er 4x uit om haar maag te legen. En ook haar darmen moesten meer dan leeg. Dus vanmorgen voelde zij zich als een vaatdoek. Peter dacht: als mijn varkentje er zo uit zou zien, dan slachtte ik hem. Maar hij heeft het niet gezegd. Alleen ORS en een sapje voor de zieke. De drie mannen ontbijten en genieten van het buffet. Om acht uur zouden we vertrekken, op naar de berggorrila’s. Maar er komt een kink in de kabel. Gerald is zijn smartphone kwijt. Hij werd helemaal wit volgens Wessel. Na twintig minuten zoeken komt de telefoon uit de vuile was die Gerald afgegeven had, het beddengoed.

Iets vertraagd op pad. Anne-Lise ligt languit achterin op de laatste drie stoelen. In een dorpje gaat Gerald nog op pad naar een emmer. Je weet immers maar nooit of de ORS zijn werk niet goed doet. En we zullen vast nog wel hobbel wegen tegenkomen. Na enig speurwerk komt hij terug met een emmer een pakket papieren servetten. Tot onze verbazing gaan we van de doorgaande weg af en gaan via een deel van QENP naar Kihihi. Super, misschien spotten we nog wel wat bijzonders. Eerst zien we een gekroonde adelaar en later een witte gier. We worden een heel eind begeleid door duizenden vlinders. Witte, zwarte, zwartwitte, gele en een enkele blauwe. Ze zitten op de weg of vliegen er net boven. Het zijn zeker geen monarchvlinders, maar de echte namen schieten ons niet te binnen. Af en toe zitten er bavianen op de weg. Als we door en dicht begroeid deel rijden zien we ineens bosolifanten. Wij hadden ze nog nooit gezien. Ze zijn een stuk kleiner van stuk dan de beroemde savanne olifanten. Geweldig om te zien. Heel bijzonder. Wat maken we toch allemaal mee. Het rijden schiet niet echt op. Het is optrekken, afremmen, stapvoets door een met water gevulde put of kuil rijden, optrekken, afremmen, ...... enzo verder. De snelheid komt niet boven de 40 km. Maar het blijft genieten. Met de zieke gaat het nog niet veel beter. Spugen en diaree is niet aan de orde, maar de slapte blijft.

Op een t-splitsing genieten de mannen, in de schaduw van een boom, van de het uitzicht en de meegenomen kruidnoten. Anne-Lise strekt ook even de benen, maar gaat snel weer liggen. De weg blijft onveranderd slecht. En de zon doet ook haar best. Het is lekker warm. Onder het rijden zie je Gerald steeds om zich heen kijken. Soms ziet hij een roofvogel, dan weer een aapje. Het is bij a niet te doen om hem voor te zijn. En wij hoeven geen putten en kuilen te ontwijken. Daar bij dat grote nest, op zeker 100 meter denkt hij iets te zien. We zij in de Ishasha sector van het QENP, dus het zou een boomklimmende leeuw kunnen zijn. De super telelens van Peter en de verrekijker van Anne-Lise moeten er aan te pas komen. En jawel, al gaat het lezen dan wat minder zonder bril, een leeuw in een boom op ruime afstand ziet onze vriend nog steeds. Nergens in Afrika komen boomklimmende leeuwen voor. Allen in Ishasha. En dan nog moet je goed zoeken. We moeten ver inzoemen om te leeuw goed vast te leggen. Als weer willen gaan rijden ziet hawkeye nog 3 leeuwen in een boom. Deze zijn met het blote oog wel te zien. Wat een dag wat een dag. Gerald markeert de plek op de weg met een jerrycan en een plastic fles. Ook belt hij een paar gidsen en geeft de locatie door. We vertrekken.

Op een helling zet Gerald de auto stil. De mannen genieten van de packed lunch. Een gekookt eitje, tonijnsandwich, mangosap, koekjes en een appel. Anne-Lise nuttigt twee creamcrackers.

Het landschap wordt steeds ruiger en de weg blijft slecht. De vlinders zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor zwaluwen. Die van voor naar achter en terug langs de auto scheren. Mahogany Springs 15 km. Nog een half uurtje. Adembenemende landschappen trekkenk aan ons voorbij. En ook de gorilla’s. Alleen nog maar in naam, Gorilla lodge, Gorilla restaurant, Gorilla lodge, Silverback lodge en ga zo maar door. We rijden de plaats Buhoma in en nemen de afslag naar ons eindpunt. Een steil pad leidt naar een parkeerplaats 100 m verder. We staan nog niet stil of er komt al personeel aan lopen. De koffers en andere bagage wordt opgepakt. Het ziet er netjes uit. We worden ontvangen met heerlijk geurende handdoekjes en vers passievruchtensap. Gerald vraagt meteen naar de sleutel van ons verblijf, zodat Anne-Lise er naar toe kan. Wessel en ik krijgen een uitleg. Overal wifi, 24 uur per dag warm water, alles kan op kamernaam gezet worden. Als Peter vraagt wat de kamernaam is, wordt geantwoord:”the presidential suite, since you are the president”. We lachen wat en wachten maar af. We lopen snel door het hoofdgebouw. Een koffie/theehoek met allerlei thee en lekkere koekjes, heerlijke lounche bij een open haard, terras met uitzicht op het regenwoud en een shop.

Op naar mevrouw van Duijn. Het personeel voorop, wij volgen gedwee. En jawel we lopen daadwerkelijk naar de presidential suite. Wow, wat is het groot en mooi. Een ruime zitkamer met glazendeuren bij entree en bij terras. Twee riante slaapkamers met ieder twee grote bedden en een eigen badkamer, douche en toilet. De presidentsvrouw heeft reeds gedoucht en ligt te bed.

Als de dame later gewekt wordt en op het terras zit horen we geroep. Beneden bij een riviertje staan twee kinderen met papier in hun hand te zwaaien. Met de verrekijker zien we dat het tekeningen van gorilla’s zijn. We hebben geen belangstelling. Bij de ontvangst hebben we meteen het avondeten besteld. Voor de presidentsvrouw vegetarische schotel, voor de presidentszoon en de baas zelf geitenstoofpot met pocho. In het restaurant zit Gerald te wachten. Benieuwd hoe het met zijn Nederlandse vriendin gaat. We kletsen wat en hij gaat er weer vandoor. We weten nooit waar hij slaapt, maar hij vindt wel altijd iets. We genieten van de luxe verwennerij. Hete handdoekjes voor het eten, servet op schoot leggen. Water inschenken, etc. Daarnaast is het eten heerlijk. Helaas voor Anne-Lise, want die kan nog niet veel eten.

Onder voorgeleide van een ober met zaklamp betreden we het verlichte pad naar de presidentiële suite.

Lieve groet.