Vergeten.

En het was een taaie nacht. Lopen is nauwelijks lopen te noemen. Aan de binnenkant van Peters rechterknie lijkt bij iedere stap of beweging een mes in de knie gestoken te worden. Als het over 4 dagen maar een stuk beter gaat. Anders worden het voor hem geen berggorilla’s. Lacam lodge ligt op een steile helling, dus veel trappetjes. Gelukkig hebben wij de eerste cabin vanaf het restaurant. Gerald heeft vannacht bij vrienden, een dorpje verder, geslapen. Hij is er dus niet met ontbijt. Een tafel naast ons zit een groep Nederlanders uit Dongen. Hun gids vraagt of hij Peter mag masseren. Hij komt met een stuk alloë vera en begint te kneden. Uiteindelijk geeft het verlichting.

Om tien uur is Gerald er en pakken we alles in, denken we dan nog. Het is een paar uur rijden naar Jinja. Het begin van de weg is weer echt Afrikaans, maar het regent niet en dat helpt. Onderweg stopt Gerald bij een kliniek. De patiënt strompelt naar binnen. Twee mannen met professionele kleding en dito handschoenen nemen de knie flink onder handen. Na tien keer op de pijnlijke plek gedrukt te hebben lijken ze nog niet te weten dat ze beet hebben. Spierpijn wordt geconcludeerd. Een zalfje met diclofinac een een verband sieren de knie bij het verlaten van het pand. Drie maal daags smeren. De prijs valt alles mee, omgerekend 5 euro voor de medische behandeling en de versiering van de knie. Op naar Jinja.

In een echt Afrikaans half sterren hotel met restaurant nuttigen we onze packed lunch. Ook Gerald heeft een pakketje meegekregen. Zonder iets te bestellen en na gebruik van de wc vertrekken we. De eigenaar blijft aardig. Hij wast onze handen na het toiletbezoek. Bijna innig neemt hij afscheid:”safe journey”. Voor we Jinja bereiken drinken we nog een kop koffie. Daar ziet Peter dat hij 2x gebeld is door een Oegandees nummer. Gerald belt het nummer. Was iemand van Lacam lodge. De oplader en accu van de fotocamera liggen nog in het restaurant. Gerald regelt dat een taxibusje het meeneemt naar Kampala. Toch een beginnende vorm van Alzheimer?

In Jinja stoppen we, op verzoek van de manke, bij een weverij. We krijgen een rondleiding. Na de uitleg in gebrekkig Engels snappen we nog niet hoe het proces in zijn werk gaat. Wel een mooi gezicht hoe de dames en heren de weefgetouwen bedienen. De schietspoel knalt van links naar rechts terwijl de bediener aan een touw trekt en de pedalen bedient. Anne-Lise koopt een tafelkleed. Iets later zijn we bij de Nile Porch. Onze rustgevend verblijf aan de oever van de Nijl. Eerst krijgen we hut/tent nummer 6. Maar omdat de manke zo goed ter been is, krijgen we nummer 4. Scheelt weer twee nummers lopen. Zo ontzettend aardig van de receptioniste. Het verblijf is luxe. Twee grote bedden, mooi ingericht, warme douche bij zonnig weer en een spoelend toilet. En niet te vergeten Nile view. Terug bij het restaurant krijgen we een welkomstdrankje, verse passievrucht met zwarte bes. Gerald verlaat ons om een overnachtingsplek te zoeken. Wij genieten van het uitzicht op de Nijl en de aapjes die in de bomen slingeren. Dit is de parel van Afrika. Wat hebben we het goed. Zeker als we denken aan Grace. Zij was voor het eerst op safari. Ze vond het helemaal geweldig. Daarnaast ervoer ze hoe het werk van Gerald er uit ziet. Ze had er geen idee van. Voor haar was het zomaar de tweede keer vakantie. En dat voor het eerst van haar leven. Ze voelde zich een gezegend mens.

Het avondeten is top. Op aanraden van de meer dan vriendelijke receptioniste bestelt Peter de vermaarde spareribs van de Black Lantern. Anne-Lise heeft tilapia in bananenblad. Culinaire hoogstandjes.

Het bed heeft een klein kuiltje. Als we net liggen begint het te stortregenen. Donder en bliksem boven de Nijl. Met donderend geraas stort de regen op de aarde en op ons metalen dak. “Ik voel een druppel, en nog een”, zegt Anne-Lise. Ook aan Peters kant druppelt het af en toe. Gelukkig niet zo heftig als buiten. Toch besluiten we het bed een halve meter te verplaatsen. Welterusten.

Lieve groet.