Kidepo.

Keurig op (Europese) tijd verschenen onze Afrikaanse vrienden. Wij hadden ontbeten, heerlijk met een omelet, koffie, thee, vers fruit, vruchtensap en jam. Gisteren hadden we meeneemlunch besteld. Vis met chapatti. Na de “teleurstellingen” van gisteren, geen hamburger (wel op de kaart) en geen wijn of bier (niet op de kaart), konden we deze wel hebben. Er was maar 1 vis. Dat wordt dus delen. Maar creatief zoals een ware kok is, vroeg Anne-Lise om twee gebakken eieren en natuurlijk die ene vis. En dat werd het uiteindelijk. Alle 4 de lunches keurig ingepakt. Wat is Afrika toch geweldig.

Om 8 uur rijden we weg. Eerst geld pinnen. We krijgen er 1x geld uit, dan is de automaat leeg. En dat na omgerekend 150 euro. In Kitgum proberen we het later nog een keer.

We zijn nog maar net onderweg of de eerste verkeerspolitieagente springt voor de auto. Controle van de verzekeringspapieren. Alles is keurig in orde, tenminste naar Afrikaanse begrippen. We vervolgen de reis. Als Gerald in een volgende plaats beltegoed gaat kopen, komt er een soort van parkeerwacht aan. Peter probeert er nog onderuit te komen, maar er wordt al geschreven. Als de bon onder de wisser gestopt wordt stapt Gerald in. Hij moet echt betalen. De bon, eigenlijk een parkeerticket, kost hem 27 eurocent. Hij mag dan wel de hele dag parkeren vergoelijkt de strenge parkeerwacht.

We vervolgen de reis naar Kitgum. Aldaar proberen we zonder resultaat te pinnen. Dan maar euro’s wisselen. Hoewel er staat dat je bij de bank een rekening moet hebben, gaan we toch in de rij staan. We worden naar een loket achter een dichte deur verwezen. Nog 1 wachtende voor ons. Als deze client klaar is verdwijnen er 4 dikke bundels geld in een A4 envelop, die niet meer dichtgaat. O jee als er nog maar geld over is, als beloning voor het wachten. De vriendelijke dame zegt dat ze geen geld kan wisselen als wij geen rekening hebben bij de Centenary bank. “But we are very nice people, as you are a very nice lady”, probeert Peter. Ze roept haar cheffin erbij en Peter herhaalt zijn frase. Hij geeft de euro’s en zijn paspoort. Alles komt goed.

De weg begon luxe nieuwe asfaltweg, die na 2 uur over gaat in een oude asfaltweg met putten en kuilen, die gaat over in een steenslagweg. We eindigen op iets dat nog minder is dan een karrespoor. We rijden tussen velden gierst, katoen, rijst, maïs, zonnebloemen, yams en bananenbomen. Hier vragen de kinderen veelal om snoep. Er wordt vriendelijk gezwaaid. Gerald is een meer dan ervaren chauffeur en brengt ons veilig bij de ingang van Kidepo National Park. Een parkwacht, gevolgd door aap, schrijft ons in. De aap blijkt een ex huisdier te zijn. Kan de natuur niet meer en is gehecht aan mensen. Van de ingang van het park naar onze banda’s is nog een klein uur rijden. Ook deze weg zou je zo niet noemen, maar tijdens het spotten naar wild rijd je toch niet snel. Anne-Lise spot de eerste buffel, later volgen er nog minstens duizend vandaag. In de verte ziet ze voor het eerst zebra’s in het wild. Voor bij de banda’s zijn zien we nog wrattenzwijnen in de modder en daarbuiten, groepjes zebra’s, grote kuddes buffels, neushoornvogels, topi’s, oribi’s, een vos, een gier in de boom, waterbokken, een hop en vogels waar ons de naam niet bekend is.

Bij de overnachtingsplaats staan een aantal banda’s. Dit zijn Afrikaanse hutjes met een ronde stenen muur en een rieten dak. In de aanbouw is een douche en een toilet. Buiten lopen aanvankelijk waterbokken, zebra’s en wrattenzwijnen. Huiswild. Na een lekkere koude douche lummelen we wat. Om half 8 eten. Gerald en Grace hebben geen trek. Grace eet de vissekop die wij vanmiddag niet gegeten hebben. Wel drinken ze thee. Surprise, surprise, er is een bar en daar verkopen ze bier. Nile special. Wat een aangename verrassing. Proost. De kok heeft zijn best gedaan. Gevuld gaan we de kooi in. Morgen om 6 uur op, om half zeven op safari (gamedrive).

Lieve groetjes.